من عاشق فوتبالم، و تغییرات ناگهانی، عجایب، رسوم و خرافات این ورزش مجذوبم می‌کند. یک‌بار مربی افسانه‌ای و ایتالیایی، آریگو ساکی، گفت: « فوتبال مهم‌ترین چیز کم‌اهمیت زندگی است» و بدون شک بین تمام چیزهای بی‌اهمیتِ فوتبال، شماره پیراهن مهم‌ترین آن‌هاست.
فهرست مطالب
تاریخچه‌ی اینکه چرا بعضی از پست‌ها «باید» شماره‌های خاصی را بر تن کنند، جالب است، و رسومی که در اثر پوشیدن شماره‌های خاص توسط بازیکنان نمادین ظاهر می‌شوند، زیبا هستند.
و چیزی رمانتیک درباره‌ی بعضی شماره‌های خاص در باشگاه‌های خاصی وجود دارد:
شماره‌ی ۱۰ آرژانتین و فرانسه، شماره‌ی ۱۴ کرایف، شماره‌ی ۱۴ اتلتیکو که گابی و دیگو سیمئونه به تن داشتند، و احتمالاً مشهورترین آن‌ها، شماره‌ی ۷ منچستر یونایتد که بازیکنانی افسانه‌ای مانند کریستیانو رونالدو، دیوید بکام، اریک کانتونا، جرج بست و دنیس لاو آن را به تن داشتند. این شماره احتمالاً شبیه‌ترین چیز به یک شماره‌ی مقدس در فوتبال است، که هنوز بایگانی نشده است.
از طرف دیگر شماره‌های مقاله‌ی امروز، رسوم و زیبایی‌شناسی معین فوتبال را می‌شکنند. برخی از آن‌ها واقعاً نفرین‌شده‌اند، برخی عجیب و احمقانه، و بعضی از آن‌ها به نحو خودشان دوست داشتنی‌اند.
رک بگویم، من سیستم شماره‌گذاری لیگ اسپانیا را ترجیح می‌دهم، در این سیستم بازیکنان تیم اصلی اجازه دارند صرفاً شماره‌ای بین ۱ تا ۲۵ را بر تن کنند و همچنین شماره‌های ۱ و ۱۳ مختص دروازه‌بان‌هاست. کلاً سیستم شماره‌گذاری به‌هم‌ریخته و بی‌نظم سری آ را دوست ندارم، و از بازیکنانی که سال تولدشان را به‌عنوان شماره پیراهن انتخاب می‌کنند، متنفرم.
برای خرید لباس دروازه بانی می توانید از محصولات پریماشاپ دیدن کنید.
برویم سر اصل مطلب….
شماره پیراهن‌های نفرین‌شده: دروازه‌بان‌ها
قوانین نانوشته برای دروازه‌بان‌ها مشخص و ساده‌اند، چون آن‌ها نفر اول در برگه‌ی تیم هستند باید شماره‌ی ۱ بپوشند. شماره‌ی ۱۳ هم در خیلی از کشورها برای دروازه‌بان‌ها استفاده می‌شود؛ معمولاً این شماره مختص دروازه‌بان دوم است، اگرچه که در سال‌های اخیر خیلی از دروازه‌بان‌های اول هم این شماره را پوشیده‌اند. ببینید که یان اوبلاک در اتلتیکو مادرید و تیبو کورتوا در رئال مادرید هر دو شماره‌ی ۱۳ می‌پوشند.
غیر از شماره‌های ۱ و ۱۳، دروازه‌بان‌ها کاملاً آزادند که هر شماره‌ای که دلشان می‌خواهد را انتخاب کنند. شماره‌های مرسوم زیادی برای پست آن‌ها وجود ندارد ولی با این وجود بعضی از بازیکنان می‌توانند انتخاب‌های کاملا اشتباهی انجام دهند…. مانند:
امیلیانو ویویانو
شماره‌ی ۲
باشگاه‌ها: سمپدوریا، اسپال و فاتح کاراگومروک
ویویانو بخشی از نسل نه‌چندان طلایی ایتالیا بود که با تماشای قهرمانی ایتالیا در جام جهانی ۲۰۰۶ بزرگ شد، او در المپیک ۲۰۰۸ پکن پیراهن کشورش را به تن کرد و موفق شد همراه تیم به یک‌چهارم نهایی برسد و در آنجا حذف شدند. او قبل از این که در فصل ۱۵/۲۰۱۴ اوضاع برایش به یک‌باره بدتر شود، برای تیم‌های خوبی مانند برشا، بولونیا، پالرمو، فیورنتینا و آرسنال بازی می‌کرد.
محض اطلاع، از نظر ورزشی همه چیز خوب پیش رفت. سمپدوریا در دومین فصل بازگشتش به سری آ، در لیگ هفتم شد و سهمیه‌ی لیگ اروپا را به دست آورد. ولی امیلیانو تصمیم شوکه‌کننده‌ی گرفت و شماره‌ی ۲ را برای خود انتخاب کرد.
در کنار اینکه این شماره در تاریخ احتمالاً زشت‌ترین شماره پیراهن برای یک دروازه‌بان است، ویویانو دروازه‌بان اول سمپدوریا هم بود و نه دروازه‌بان دوم. اینطور هم نبود که انتخاب دیگری نداشته باشد. او می‌توانست هر کدام از شماره‌های زیر را انتخاب کند.
- ۱۳
- ۱۵
- ۱۶
- ۲۴
- ۲۷
- ۲۸
- ۳۰
- و ۶۶ شماره‌ی باقی مانده تا شماره‌ی ۹۹
ویویانو چهار فصل با شماره‌ی ۲ برای سمپدوريا بازی کرد و بعد در ابتدای فصل ۱۹/۲۰۱۸ در انتقالی ۲ میلیون یورویی به اسپورتينگ ليسبون پیوست، در اسپورتینگ او بلافاصله شماره‌ی ۱ را انتخاب کرد، با وجود اینکه دروازه‌بان سوم بود. او موفق نشد در نیم‌فصل اول برای اسپورتینگ بازی کند و در انتقالی قرضی در ژانویه به اسپال پیوست.
ویویانو در بازگشت به وطن کار عجیب قبلی خودش را تکرار کرد و شماره‌ی ۲ را انتخاب کرد. اینکه او حالا دیگر دروازه بان دوم بود، بدی این انتخاب را کم‌تر می‌کند؟ یا انتخاب شماره ۲ برای بار دوم، بدترش می‌کند؟
اگر نظرتان گزینه‌ی دوم است، خبرهای بدی برایتان دارم.
بعد از اتمام قرارداد قرضی و بازگشت ویویانو از اسپال، اسپورتینگ نتوانست او را به فروش برساند، به همین دلیل در سپتامبر ۲۰۱۹ قرارداد او را فسخ کرد. در نهایت او ۱۱ ماه بعد باشگاهی جدید پیدا کرد: فاتح کاراگومروک
بله درست حدس زدید، با وجود اینکه شماره ۱ تیم در دسترس بود، او برای ششمین فصل، در سومین باشگاه خودش دوباره شماره‌ی ۲ را انتخاب کرد. واقعاً باعث تاسف است.
گیرمو اوچوا
شماره‌ی ۶
باشگاه: باشگاه فوتبال آمریکا(CF América)
احتمالاً اوچوا بیشتر به خاطر عملکردهای قهرمانانه‌اش در تیم ملی مکزیک شناخته می‌شود، اوچوا تا حالا ۱۱۱ بازی برای تیم ملی کشورش انجام داده و در تورنمنت‌های زیادی برای مکزیک به میدان رفته است:
- جام جهانی فوتبال ۲۰۰۶، ۲۰۱۰، ۲۰۱۴ و ۲۰۱۸
- کوپا آمریکا ۲۰۰۷ و کوپای آمریکای قرن در سال ۲۰۱۶
- جام طلایی کونکاکاف ۲۰۰۷، ۲۰۰۹، ۲۰۱۵ و ۲۰۱۹
- جام كنفدراسيون‌ها ۲۰۱۳ و ۲۰۱۷
- المپیک تابستانی ۲۰۰۴
در اصل قرار بود او در جام طلایی کونکاکاف ۲۰۱۱ هم شرکت کند، اما به دلیل مثبت شدن تست دوپینگش به خاطر مصرف نیروزای کلن بوترول محروم شد و نتوانست مکزیک را در مسابقات همراهی کند. در نهایت در اکتبر ۲۰۱۱ سازمان جهانی مبارزه با دوپینگ این پرونده را مختومه اعلام کرد، سه ماه و نیم بعد، مکزیک بدون اوچوا قهرمان جام طلایی کونکاکاف شد.
خوانندگان این مقاله، ممکن است که «ممو» اوچوا را از بازی فوق‌العاده‌اش مقابل برزیل در جام جهانی ۲۰۱۴ به یاد داشته باشند. اوچوا عملاً بعد از اتمام قراردادش با باشگاه آژاکسیو بدون تیم بود، او به‌تنهایی تیم متوسط مکزیک را زنده نگه داشت و با عملکردش، که یکی از بهترین عملکردهای فردی جام جهانی بود، مکزیک توانست با برزیل مساوی کند.
نمایش اوچوا در جام جهانی باعث شد تیم لالیگایی مالاگا به خدمتش بگیرد. بعد از مدتی گشتن در اروپا، ممو دوباره به باشگاه کودکی‌اش آمریکا برگشته و در اولین فصل بازگشتش تصمیم گرفت فوتبال را به سخره بگیرد!
در زمان پیوستنش به باشگاه در فصل ۱۹/۲۰۱۸، آگوستین مارچسین( حالا در باشگاه پورتو است) شماره‌ی ۱ را بر تن می‌کرد، ولی باشگاه به‌تازگی دروازه‌بان دوم قبلی خود را فروخته بود و شماره‌ی ۱۳ خالی شده بود. اوچوا هیچ‌کدام از آن‌ها را انتخاب نکرد. به‌جایش او شماره‌ی ۶ را انتخاب کرد و مدافع مرکزی تیم امانوئل اگیلرا را مجبور کرد که شماره‌ی ۶ را به او بدهد و خودش ۱۹ بپوشد.
بدتر از این، وقتی فصل ۲۰/۲۰۱۹ رسید، شماره‌اش را به شماره‌ی مرسوم‌تر ۱۳ تغییر داد و در طول فصل دوباره شماره‌اش را عوض کرد و شماره‌ی ۶ را برداشت، بعد دوباره در فصل ۲۱/ ۲۰۲۰ شماره‌ی ۱۳ را بر تن کرد.
می‌دانید بدتر از همه‌ی این‌ها چیست؟ اینکه این اولین سنت‌شکنی اوچوا نبود.
گیرمو اوچوا
شماره‌ی ۸
باشگاه: استاندارد لیژ
بعد از پیوستن به مالاگا در سال ۲۰۱۴ اوچوا در این تیم در وضعیت دشواری قرار گرفت. با وجود نمایشی فوق‌العاده در جام جهانی، اوچوا انتخاب اول دروازه‌ی مالاگا نبود و پشت سر کارلوس کامنیِ مهارنشدنی قرار داشت. دروازه‌بان کامرونی یک دهه بود که در لالیگا بازی می‌کرد و دروازه‌بان قوی‌ای محسوب می‌شد، و گرفتن جایش کار آسانی نبود.
اوچوا در آن فصل فوتبال اسپانیا فقط ۶ بازی کرد که همه‌ی آن‌ها در کوپا دل ری بود. فصل ۱۶/۲۰۱۵ تا حدی برای این بازیکن مکزیکی پربارتر بود؛ او در مجموع ۱۳ بازی انجام داد، بیشتر به علت مصدومیت کامنی در انتهای فصل.
اوچوا فصل ۱۷/۲۰۱۶ را به‌طور قرضی در تیم اسفناک گرانادا گذارند. او سرانجام مدت زمان بازی‌ای که می‌خواست را بدست آورد، ولی تیم گرانادا از ابتدا محکوم به فنا بود. با ۸۲ گل خورده و میانگین ۵/۲ گل در هر بازی، گرانادا رکورد جدیدی را در لیگ ثبت کرد. اوچوا در تمام ۳۸ بازی لیگ حضور داشت. اینکه اوچوا همچنین توانست بیشترین تعداد سیو را در بین ۵ لیگ معتبر اروپایی داشته باشد، به‌خوبی کیفیت دروازه‌بانی‌اش را نشان می‌دهد.
دفاع گرانادا خیلی ضعیف بود و اگر ممو دروازه‌بان آن‌ها نبود خیلی بیشتر از ۸۲ گل می‌خوردند. با وجود اینکه اوچوا ۳۲ ساله بود-قصد بی‌احترامی ندارم- یک قدم رو به عقب بزرگ برداشت و در ابتدای فصل ۱۸/۲۰۱۷ به باشگاه بلژیکی استاندارد لیژ پیوست و شماره‌ی ۸ را انتخاب کرد. چرا؟ اگر حرف «ا» را از آخر اوچوا برداریم می‌شود «اوچ» که در اسپانیایی به‌معنای ۸ است. منظورم این است که این موضوع تا حدی باحال و بامزه است. ولی برای یک دروازه‌بان؟ به هیچ وجه، من که اینطور فکر نمی‌کنم.
روی پاتریسیو
شماره‌ی ۱۱
باشگاه: ولورهمپتون واندررز
پاتریسیو پس از حادثه‌ی ننگین حمله‌ی هواداران اسپورتینگ لیسبون به کمپ تمرینی تیم و کتک زدن بازیکنان و کارکنان تیم، مطابق انتظار از اسپورتینگ جدا شد. احتمالاً او همزمان قابل درک‌ترین و آزاردهنده‌ترین شماره پیراهن این لیست را دارد.
بعد از اینکه ولوز شماره‌های تیم را برای فصل پیش‌روی ۱۹/۲۰۱۸ اعلام کرد، همه متعجب شدند: ستاره و دروازه‌بان جدیدشان شماره‌ی ۱۱ را انتخاب کرده بود. به دلیل بازنشستگی کارل ایکمه در آن تابستان شماره‌ی ۱ در دسترس بود، ولی این قضیه همچنین دلیل عدم انتخاب شماره ۱ توسط پاتریسیو بود.
ایکمه در شرایط عادی از فوتبال بازنشسته نشده بود. او فقط ۳۲ سال داشت و به‌خاطر ابتلا به سرطان خون حاد، که در جولای ۲۰۱۷ تشخیص داده شده بود، به‌تازگی دوره‌ی شیمی درمانی سختی را پشت سر گذاشته بود.
علاوه بر این، ایکمه از ۲۰۰۴ تا ۲۰۱۸ بازیکن ولورهمپتون بود، ۸ فصل در تیم اصلی ولوز حضور داشت و در طول این مدت در لیگ یک، لیگ جزیره و جام اتحاديه برای ولوز بازی کرد.
سنگربان پرتغالی برای ادای احترام به ایکمه شماره‌ی ۱ را انتخاب نکرد. حرکت بسیار قابل تحسینی بود. ولی چرا شماره ی ۱۱؟ پاتریسیو می‌توانست شماره های ۱۲، ۱۳، ۲۰، ۲۲ و چند شماره ی در دسترس دیگر را انتخاب کند. پاتریسیو حالا سومین فصل خودش را در ولوز می‌گذارند و هنوز شماره‌ی ۱۱ را بر تن می‌کند.
به‌عنوان نکته‌ای جالب و جانبی بد نیست که از تناسب شگفت‌انگیز شماره‌ی دروازه‌بان‌های ولوز در ابتدای فصل ۱۹/۲۰۱۸ یاد کنیم.
- ۱۱: دروازه‌بان اول، روی پاتریسیو
- ۲۱: دروازه‌بان دوم، جان رودی
- ۳۱: دروازه‌بان سوم، ویل نوریس
جالب و دوست‌داشتنی است!
بارتلومی دراگوفسکی
شماره‌ی ۶۹
باشگاه‌ها: یاگلونیا بیاویستوک، فیورنتینا، امپولی
زمانی دراگوفسکی به‌عنوان یکی از بهترین استعداد‌های دروازه‌بانی اروپا شناخته می‌شد. نرسیدن او به سطح بالایی که همگان فکرش را می‌کردند جای بحث دارد، ولی با این وجود او همچنان دروازه‌بان اول تیمی در ۵ لیگ معتبر اروپایی است، که این موضوع قابل تحسین است.
همچنین دراگوفسکی یک‌بار برای تیم ملی کشورش، لهستان، در سال ۲۰۲۰ در یک بازی دوستانه مقابل فنلاند به میدان رفته است. او بدشانس است چون لهستان نسلی از دروازه‌بان‌های فوق‌العاده را دارد که جلوتر از او قرار می‌گیرند. لوکاژ فابیانسکی(وست هم)، وویچک شزنی(یوونتوس)، لوکاژ اسکروپسکی(بولونیا). لهستان برای انتخاب دروازه‌بان دستش کاملاً باز است، ولی این دروازه‌بان‌ها به ترتیب ۳۵، ۳۰ و ۲۹ سال سن دارند، در حالی که دراگوفسکی ۲۳ سال دارد.
روزهای خوب دراگوفسکی هم بالاخره فرا خواهد رسید. ولی انگار او اصلا قصد انتخاب شماره‌ای عادی را ندارد.
او قبلاً در تیم اولش یاگلونیا بیاویستوک، که در لیگ اول لهستان قرار دارد، شماره‌ی ۶۹ را پوشیده است، به‌نوعی این شماره برایش تبدیل به یک برند شده است. با اینکه او پس از پیوستن به فیورنتینا شماره‌ی ۹۷ را انتخاب کرد، ولی انگار این کارش برای این بود که تظاهر به عادی بودن کند، تا ابتدا همه را به خوبی بشناسد، چون او دو فصل بعد شماره‌اش را به ۶۹ تغییر داد!
دراگوفسکی به‌نحوی خودش را مجاب کرد که در سه فصل اخیر(شامل یک فصل قرضی در امپولی)شماره‌ی ۶۹ را بپوشد. به‌نظرم واقعاً کار عجیب و وحشتناکی است.
جانلوئیجی بوفون
شماره‌ی ۷۷
باشگاه: یوونتوس
بوفون تا حد زیادی تعریف افسانه‌ی زنده است. عموماً به‌عنوان یکی از بهترین دروازه‌بان‌های تاریخ (اگر بهترین نباشد) شناخته می‌شود. لیست دستاوردهایش آنقدر طولانی است که باعث شرمندگی تقریباً هر بازیکنی در مقایسه با او می‌شود. بیشترین بازی در سری آ، بیشترین بازی برای تیم ملی ایتالیا(با اختلاف ۴۰ بازی بیشتر نسبت به سایرین)، ۱۰ قهرمانی سری آ، یک قهرمانی سری بی، یک قهرمانی لیگ یک فرانسه، ۱۳ قهرمانی شامل سوپرکاپ‌ها، یک جام یوفا با تیم پارمای افسانه‌ای آن زمان و جام مقدس و رویای تمام فوتبالیست ها: یک قهرمانی جام جهانی.
با این وجود، بوفون چند تصمیم عجیب هم در دوران بازی‌اش گرفته است.
بوفون مدت‌ها قبل از پایان فصل ۱۸/ ۲۰۱۷، خود را به‌عنوان اسطوره‌ی یوونتوس ثابت کرده بود. بعد از ۱۷ فصل متوالی در یووه (شامل یک فصل سقوط کوتاه‌مدت به سری بی در جریان رسوایی تعیین نتایج مسابقات، کالچوپولی) او ۴۰ سالش شده بود و قراردادش رو به اتمام بود، در چنین شرایطی می‌توان به اکثر مردم حق داد که فکر کنند بوفون به‌زودی بازنشسته خواهد شد. اما او برنامه‌های متفاوتی داشت.
بوفون ناامیدانه به‌دنبال قهرمانی لیگ قهرمان اروپا بود، یگانه جامی که او در فوتبال باشگاهی نبرده بود، برای همین قراردادی یک ساله، همراه گزینه‌ی تمدید برای سال دوم، با پاری سن ژرمن بست. در پاریس زمان بازی کردن بین بوفون و و دروازه‌بان پاریسی، آلفونس آرئولا، تقسیم شده بود، در پایان فصل نسبت به آرئولا فرصت بازی کمتری به بوفون رسیده بود. یک‌بار دیگر مشخص شد که جام لیگ قهرمانان دور از دسترس بوفون است، چون پی‌اس‌جی با پنالتی ثانیه‌ی آخری مارکوس رشفورد در یک‌هشتم نهایی از مسابقات حذف شد.
مطمئناً بوفون اکنون دیگر بازنشسته می‌شود؛ مردی ۴۱ ساله به همراه یک ماجراجویی ناموفق خارجی و قراردادی رو به اتمام؟ نه.
زمانی که بوفون به یووه برگشت، وویچک شزنی، که قبلاً به او اشاره کردیم، پست و شماره‌ی قبلی بوفون را گرفته بود. دروازه‌بان لهستانی پیشنهاد پس دادن شماره‌ی ۱ را به بوفون داد و کاپیتان تازه معین‌شده‌ی تیم، جورجیو کیه‌لینی هم پیشنهاد پس دادن بازوبند را به بوفون داد. بوفون موقرانه هر دو پیشنهاد را رد کرد، و بیانیه‌ی زیر را منتشر کرد:
از شزنی بابت پیشنهاد شماره‌ی ۱ ممنونم و همچنین از کیه‌لینی بابت پیشنهاد بازوبند کاپیتانی، من برای اینکه چیزی را از کسی بگیرم یا اینکه چیزی را پس بگیرم، برنگشته‌ام. من فقط برای کمک به تیم آمده‌ام. درست این است که دروازه‌بان اول تیم، شزنی، شماره‌ی ۱ را داشته باشد. و برای کاپیتانی، ما بازیکن بزرگی مثل کیه‌لینی را داریم.
…و به همین دلیل است که کارش به این مقاله کشیده شده است. بوفون در نهایت شماره‌ی ۷۷ را انتخاب کرد، که اولاً؛ شماره‌ی افتضاحی است و ثانیاً او متولد ۱۹۷۸ است، پس حتی نمی‌توان این موضوع را تقصیر کار خنده‌داری مانند انتخاب سال تولد به عنوان شماره پیراهن دانست. البته من از این کار هم متنفرم، ولی کمی بعد به آن می‌پردازیم…
پس چرا او شماره‌ی ۷۷ را انتخاب کرد؟ در مصاحبه با اسکای ایتالیا بوفون گفت« به شماره‌ی ۷۷ فکر کردم. این شماره گذشته‌ام را نشان می‌دهد. من در پارما همین شماره را داشتم و برایم خوش‌شانسی آورد. واقعا دوستش دارم.»
بله… بگذارید نگاه دقیق‌تری به دوران بوفون در پارما بیندازیم.
جانلوئیجی بوفون
شماره‌ی ۸۸
باشگاه: پارما
همانطور که در ۳۰ سال گذشته‌ی فوتبال حرفه‌ای دیده‌ایم، پارما باشگاهی بسیار بی‌ثبات است. آن‌ها بین سال‌های ۱۹۹۲ تا ۲۰۰۲ هشت جام بردند، ورشکست شدند و از سال ۲۰۰۳ تا ۲۰۰۷ تحت سرپرستی اداره می‌شدند، باشگاه دوباره در سال ۲۰۱۵ اعلام ورشکستگی کرد و منحل شد و دوباره به‌عنوان باشگاهی جدید کار خود را در سطح چهارم فوتبال ایتالیا آغاز کرد، و پس از آن با سه صعود پیاپی به سری آ بازگشت. پارما درست مانند یک ترن هوایی است.
پارما در دهه‌ی ۹۰ قدرتمند بود، که اتفاقاً این قدرت همزمان شد با ظهور استعدادی کم‌نظیر در دروازه‌بانی: جانلوئیجی بوفون
جیجی، که لقب بوفون است، زمانی که فقط ۱۶ سال داشت با تیم اصلی پارما تمرین کرد و در ۱۷ سالگی در اواخر سال ۱۹۹۵ اولین بازی خود را انجام داد و توانست در تساوی پارما مقابل میلان، قهرمان آن فصل، کلین شیت کند. با در نظر گرفتن قدرت پارما، میلان و لیگ ایتالیا در آن زمان، همه‌ی این اتفاقات عجیب و باورنکردنی است.
عملکرد فوق‌العاده‌ی بوفون در پارما به‌عنوان دروازه‌بانی جوان ارزش بحث کردن دارد، اما این مقاله درباره‌ی بازیکنان بزرگ نیست. پس بیایید نگاهی کنیم به شماره پیراهن هایی که بوفون در پارما انتخاب کرد.
- ۹۶/۱۹۹۵: ۱۲
- ۱۹۹۷/۱۹۹۶: ۱۲
- ۹۸/۱۹۹۷: ۲۸
- ۹۸/۱۹۹۷: ۱
- ۹۹/۱۹۹۸: ۱
- ۰۰/۱۹۹۹: ۱
- ۰۱/۲۰۰۰: ۷۷
- ۰۲/۲۰۰۱: ۱(پس از انتقال به یوونتوس)
در همان ابتدای این لیست برخی انتخاب‌ها عجیب هستند. شماره‌ی ۱۲ برای دروازه بان دوم انتخاب خوبی است، اما چرا بعد از اینکه او خود را به عنوان دروازه بان اول تثبیت کرد، شماره‌ی ۲۸ را انتخاب کرد؟ علاوه بر این چرا در طول فصل شماره‌اش را به ۱ تغییر داد؟
فارغ از این، شروع جنجال اصلی بوفون در آغاز هزاره‌ی جدید بود، جیجی در شروع فصل جدید شماره‌ی ۸۸ را انتخاب کرده بود. برای کسانی که خوشبختانه از ماجرا اطلاعی ندارند، ۸۸ اغلب به عنوان کدی نئونازی برای بیان «Heil Hitler» (درود بر هیتلر) استفاده می‌شود، چون H حرف هشتم حروف الفبا است. افراد زیادی این عدد را نماد نفرت می‌دانند.
بوفون گفت: « من ۸۸ را انتخاب کرده‌ام چون چهار بیضه را برایم تداعی می‌کند و در ایتالیا همه می‌دانند داشتن بیضه به چه معناست: قدرت و عزم.» مطابق انتظار، فوق ستاره‌ی جوان با واکنش‌های شدیدی مواجه شد.
در حالی که بوفون مشغول دفاع از تصمیم خود برای انتخاب شماره‌ای بود که به‌نظر می‌رسید به نئونازیسم اشاره دارد. میکله اووا مدیر ورزشی پارما از بوفون حمایت کرد و در اعتراض گفت « جامعه‌ی یهودی باید به فکر مواجه با مسائل مهم‌تری باشد»، انگار که عادی‌سازی نئونازیسم و یهودستیزی مهم‌ترین دغدغه‌ی یهودیان نیست، و به گونه‌ای صحبت کرد که انگار فقط یهودیان مخالف چنین ایدئولوژی نفرت‌انگیزی هستند.
بوفون در نهایت تحت فشار فزاینده‌ی افکار عمومی از مواضعش کوتاه آمد و گفت« که معنای پنهان ۸۸ را نمی‌دانسته است»، درک ادعای بوفون آن هم با وجود اینکه پدربزرگ و مادربزرگش در ایتالیای فاشیست زمان موسولینی زندگی کرده‌اند، مشکل است.
در نهایت بوفون هیچ بازی رسمی‌ای با شماره‌ی ۸۸ انجام نداد، ولی این کارش همچنان به صورت لکه‌ی تاریکی بر شخصیتش باقی مانده است. او شماره پیراهنش را به ۷۷ تغییر داد و در تابستان ۲۰۰۱ با پیوستن به یوونتوس شماره‌ی ۱ را انتخاب کرد.
اینکه بوفون تقریباً ۲۰ سال بعد ادعا کرد که حس نوستالژیکی به شماره‌ی ۷۷ دارد، آن هم در حالی فقط یک فصل این شماره را به تن کرده بود، عجیب نیست؟
[شماره ی ۷۷] گذشته‌ام را نشان می‌دهد. من در پارما همین شماره را داشتم و برایم خوش‌شانسی آورد. واقعاً دوستش دارم.
-جانلوئیجی بوفون
در حالی که می‌توان انتخاب شماره‌ی ۸۸ را اشتباهی ساده تلقی کرد، اما ماجرا به اینجا ختم نمی‌شود. بوفون قبلا پیراهنی پوشیده بود با شعار فاشیستی ایتالیایی «Boia chi molla» که تقریباً به معنای «مرگ بر تسلیم شوندگان» است، و فاشیست‌های تحت رژیم موسولینی از این شعار استفاده می‌کردند. بوفون بار دیگر ادعا کرد که از سابقه‌ی استفاده‌ی راست‌گرایان افراطی از این شعار بی‌اطلاع است، که… شما را نمی‌دانم اما این حرفش برای من خیلی آشنا به‌نظر می‌رسد!
سمت چپ: تصویرهای رایج نمادگرایی فاشیستی با شعار «Boia chi molla».
سمت راست: بوفون که روی لباسش با ماژیک پاک‌نشدنی شعار«Boia chi molla» نوشته شده است.
ای وای!
جانلوئیجی دوناروما
شماره‌ی ۹۹
باشگاه: میلان
تقریباً شش سال است که جیجو دوناروما یکی از بهترین دروازه‌بان‌های دنیای فوتبال بوده است- و او فقط ۲۲ سال سن دارد.
جیجو اولین بازی‌اش در سری آ را در پاییز ۲۰۱۵ انجام داد، او در آن زمان ۱۶ سال و ۲۴۲ روز سن داشت، و تبدیل به دومین دروازه‌بان جوانی شد که در تاریخ فوتبال ایتالیا در ترکیب اصلی تیمی قرار می‌گیرد. دیگو لوپز رقیب جیجو در پست دروازه‌بانی، بلافاصله پس از بازی از او تمجید کرد و گفت «دوناروما آینده‌ی میلان و فوتبال ایتالیا است»
پیشرفت پی‌درپی جیجو در رده‌های بالای فوتبال با اوج گرفتن دوباره‌ی میلان و ایتالیا همزمان شده و او در هر دو تیم تبدیل به گلر ثابت شده است، همانطور که دیگو لوپز پیش بینی کرده بود. او بیش از ۲۵۰ بازی برای تیم بزرگسالان میلان انجام داده و تا زمان نگارش این مقاله حدود ۹۰ کلین شیت داشته است. با وجود اینکه دوناروما سه سال بعد از اولین بازی حرفه ای بوفون به دنیا آمده، دوران بازی ملی‌اش به مدت دو سال با همنام و قهرمان کودکی‌اش، جانلوئیجی بوفون، تداخل پیدا کرد.
حالا که ارزش جیجو در سایت ترنسفرمارکت ۶۰ میلیون یورو تخمین زده شده، قرارداد دوناروما-که تازه دومین قرارداد حرفه ای‌اش است- در ژوئن ۲۰۲۱ به اتمام می‌رسد. و او اگر بخواهد می‌تواند به‌صورت رایگان میلان را ترک کند. مطابق انتظار، گفته می‌شود که یوونتوس در تلاش برای جذبش است، و با توجه به اینکه مدیر برنامه‌ی بدنامی مانند مینو رایولا نماینده‌ی دوناروما است، هر اتفاقی ممکن است رخ دهد.
جیجو در تیم‌های جوانان روسونری با شماره های ۱ و ۲۲ به میدان رفته، ولی در دوران(کوتاه) فوتبال حرفه‌ای خود فقط شماره‌ی ۹۹ را پوشیده است. همانطور که احتمالاً حدس زدید، او متولد ۱۹۹۹ است. برادر بزرگش، آنتونیو، متولد ۱۹۹۰ است و شماره‌ی ۹۰ را می‌پوشد. چقدر خسته‌کننده.
آنتونیو دوناروما، ۸ سال قبل از بردار کوچکش، در سال ۲۰۰۵ به میلان پیوست، و فعلاً دروازه بان سوم باشگاه است. او هیچوقت نتوانست مانند برادر کوچکش پیشرفت قابل توجهی کند، ولی به صورت قرضی چند بازی در سری بی و سوپر لیگ یونان انجام داده است.
شماره‌ی ۹۹ در حد ۸۸ و ۷۷ برایم شوکه کننده نیست، ولی هنوز هم خیلی بد است. راستش را بخواهید، نتوانستم در مقابل فرصت کنار هم آوردن این سه شماره در آخر مقاله مقاومت کنم.
موارد فاقد ارزش ذکر
توصیف خورخه کامپوس(تصویر بالا) بدون استفاده از کلماتی مانند غیرمتعارف و عجیب آسان نیست، اما ذکر این نکته مهم است که کامپوس بازیکنی بزرگ، شخصیتی واقعی و بیش از همه یکی از نمادهای فوتبال بود.
خورخه کامپوس در دوران جوانی‌اش مهاجم بود، ولی از آکادمی تیم یونیورسیداد ناسیونال مکزیک به عنوان یک دروازه‌بان به تیم اصلی رسید. کامپوس که دید به‌عنوان دروازه‌بان بازی بهش نمی‌رسد، درخواست کرد که به عنوان مهاجم به او بازی بدهند.
کامپوس با زدن ۱۴ گل در فصل اولش، کم مانده بود که بهترین گلزن لیگ مکزیک شود. پس از دو سال بازی در پست مهاجم، او به پست دروازه‌بانی برگشت و گلر اول یونیورسیداد شد و بلافاصله تیمش قهرمان لیگ شد. کامپوس در دوره‌ی اولش در یونیورسیداد ۲۸ گل در ۲۰۵ بازی زد. برای کسی که ۵ سال از آن ۷ سال را دروازه‌بان اول بود آمار بدی نیست.
طبیعتاً، توانایی کامپوس در تغییر پست از یک سرِ زمین به سر دیگر منجر به سناریوهای بامزه‌ای شده است. صرفاً در بحث شماره‌ها: او با شماره‌ی ۱ در پست مهاجم بازی کرده و مشخصاً با شماره‌ی ۹ هم در پست دروازه‌بانی بازی کرده است.
کامپوس فقط ۱۶۸ سانتی‌متر قد دارد و در پستی بازی می‌کرد که متوسط قد مورد نیاز آن ۱۹۰ سانتی‌متر بود، با این وجود، او به‌طرز شگفت‌انگیزی دروازه‌بان خوبی بود. او کوتاهی قدش را با واکنش‌هایی سریع و برق آسا، پرش‌هایی فوق‌العاده و چابکی زیاد جبران می‌کرد.
این مجموعه‌ی مهارت‌های منحصربه فرد، او را تبدیل به نمونه‌ی اولیه دروازه‌بان‌های سوییپری کرد که در فوتبال مدرن شاهدشان هستیم: توانایی گرفتن توپ در هوا، انداختن آن روی پا و توانایی حرکت رو به جلو و یا ارسال پاس‌های دقیق
او را به‌عنوان بهترین دروازه‌بان تاریخ مکزیک به‌حساب می‌آورند، و خلاصه‌ی بازی‌هایش هم همین موضوع را تایید می‌کند. از این مکزیکی کوتاه قامت همچنین به خاطر پیراهن‌های رنگارنگش به خوبی یاد می‌کنند. او این پیراهن‌ها را خودش طراحی می‌کرد.
به فوتبال ایتالیا برگردیم. به غیر از کریستیانو لوپاتلی بازیکن دیگری را ندیده‌ام که شماره‌ی ۱۰ بپوشد. او در زمان بازی‌اش در کیه‌وو در فصل‌های ۰۲/۲۰۰۱ و ۰۳/۲۰۰۲ این شماره را به تن می‌کرد. در سال ۲۰۰۹ او دلیل انتخابش را در مصاحبه با سایتی ایتالیایی و با موضوع دروازه‌بانی به نام II Numero 1 توضیح داد:
مصاحبه‌کننده : در سال اولتان در کیه‌وو شما پیراهن شماره‌ی ۱۰ را پوشیدید. دلیلش این بود که شما در بازی با پا بهترین بودید؟ می‌دانید که ممکن است تنها دروازه بانی باشید که شماره‌اش با مارادونا، پله و زیدان یکسان بوده است؟ به ما بگویید چطور این اتفاق افتاد.
کریستیانو لوپاتلی: همه‌اش به خاطر شرطم با دوستانم بود. همه چیز با یک شوخی شروع شد و بعد تبدیل به واقعیت شد. به‌نظرم این اتفاق بامزه و قشنگی است.
کریستیانو، در این مورد با نظرت کاملاً مخالفم. سابقه‌ی انتخاب شماره‌ی پیراهن او، دومین چیز نفرین‌شده‌ای است که هنگام نگارش این مقاله به آن برخورد کرده‌ام. در دوران ۱۸ ساله‌ی بازی‌اش، ۱۴ بار شماره‌ی پیراهنش را تغییر داد. همچنین ترنسفرمارکت ادعا می‌کند که او بلافاصله بعد از دوره‌ی بازی‌اش در کیه‌وو، شماره‌ی ۳ را در رم پوشیده است، ولی من نتوانستم عکسی پیدا کنم که این ادعا را تایید کند.
تنها چیز نفرین‌شده‌تر از شماره پیراهن‌های لوپاتلی مدل موی خاصش است: سر تراشیده‌شده همراه خط ریش و ریش بزی. در همان مصاحبه‌ی قبلی لوپاتلی گفت« متاسفانه موهای من ریخته است، خط ریش و ریش بزی تنها موهایی هستند که برایم باقی مانده‌اند، بنابراین آن‌ها را نشان می‌دهم»، که انصافاً حق دارد.
آنجلو پروتزی همراه ایتالیا در سال ۲۰۰۶ قهرمان جهان شد و در اوایل دهه‌ی ۲۰۰۰ بوفون جای او را در یوونتوس گرفت. او سه فصل در لاتزیو پیراهن شماره‌ی ۷۰ را پوشید. مشخص است که او متولد ۱۹۷۰ بود.
ادرسون-دروازه‌بان منچستر سیتی- سه سال در تیم پرتغالی ریو آوه شماره‌ی ۹۳ را می‌پوشید. مطابق انتظار، او هم متولد ۱۹۹۳ بود. چقدر خسته‌کننده. البته او این کارش را با پوشیدن شماره‌ی ۳۱ در منچستر سيتى جبران کرده است. ادرسون چهار سال است که شماره‌ی ۳۱ را می پوشد، این شماره‌ای محشر برای یک دروازه‌بان اول است: برعکس‌شده‌ی شماره‌ی ۱۳ است و کسی آن را می‌پوشد که کاملاً برعکس گلرهای سنتی فوتبال است.
۷ تا از ۱۲ بازیکن مورد بحث در این مقاله در ایتالیا بازی کرده‌اند، و امیدوارم این مسئله کمک کند تا چیزی را که در مقدمه‌ی مقاله « سیستم شماره‌گذاری به‌هم‌ریخته و بی‌نظم سری آ» نامیدم بهتر درک کنید.
